74:1
ای جامه برخود پوشیده!
74:2
برخیز و بیم ده،
74:3
و پروردگارت را بزرگ دار،
74:4
و جامه ات را پاک کن،
74:5
و از پلیدی دور شو
74:6
و [احسانت را بر دیگران] در حالی که [آن را] بزرگ و فراوان بینی، منت مگذار،
74:7
و [بر آزار دشمنان] برای پروردگارت شکیبایی ورز.
74:8
پس زمانی که در صور دمیده شود،
74:9
آن روز، روز بسیار سختی است،
74:10
بر کافران آسان نیست،
74:11
مرا با کسی که او را به تنهایی آفریدم واگذار،
74:12
و برایش ثروت گسترده و فراوان قرار دادم،
74:13
و فرزندانی که نزدش حاضرند
74:14
و نعمت ها [ی مادی و وسایل زندگی] را به طور کامل برای او فراهم آوردم،
74:15
باز هم طمع دارد که بیفزایم.
74:16
این چنین نیست؛ زیرا او همواره به آیات ما دشمنی می ورزد،
74:17
به زودی او را به بالا رفتن از گردنه عذابی بسیار سخت می بور می کنم.
74:18
او [برای باطل کردن دعوت قرآن] اندیشید و [آن را] سنجید؛
74:19
پس مرگ بر او باد، چگونه سنجید؟
74:20
باز هم مرگ بر او باد، چگونه سنجید؟
74:21
آن گاه نظر کرد،
74:22
سپس چهره درهم کشید و قیافه نفرت آمیز به خود گرفت،
74:23
آن گاه [از قرآن] روی گردانید و تکبّر ورزید؛
74:24
پس گفت: این قرآن جز جادویی که از جادوگران پیشین حکایت شده چیزی نیست،
74:25
این جز سخن بشر نمی باشد.
74:26
به زودی او را در سقر درآورم
74:27
و تو چه می دانی سقر چیست؟
74:28
[آتشی است که] نه چیزی را باقی می گذارد و نه رها می کند؛
74:29
پوست بدن را [همه جانبه] دگرگون می کند؛
74:30
بر آن نوزده نفر [موکّل] گمارده اند
74:31
و ما موکّلان آتش را جز فرشتگان قرار نداده ایم، و شماره آنان را جز آزمایشی برای کافران مقرّر نکرده ایم تا اهل کتاب [به خاطر هماهنگی قرآن با کتابشان] یقین پیدا کنند و بر ایمان مؤمنان بیفزاید، و اهل کتاب و مؤمنان [در حقّانیّت قرآن] تردید نکنند، و تا بیماردلان و کافران بگویند: خدا از توصیف گماشتگان آتش به این [نوزده نفر] چه هدفی دارد؟ این گونه خدا هر که را بخواهد [پس از بیان حقیقت] گمراه می کند و هر که را بخواهد هدایت می نماید، و سپاهیان پروردگارت را جز خود او کسی نمی داند، و این قرآن فقط مایه تذکر و پند برای بشر است.
74:32
این چنین نیست [که کافران می پندارند که این حقایق افسانه است،] سوگند به ماه
74:33
[و] سوگند به شب هنگامی که پشت می کند
74:34
و سوگند به صبح زمانی که از پرده سیاه شب درآید و رخ نماید
74:35
که بی تردید این [قرآن] از بزرگ ترین پدیده هاست؛
74:36
هشدار دهنده به بشر است،
74:37
برای هر کس از شما که بخواهد [به وسیله ایمان، طاعت و انجام کار خیر] پیشی جوید یا [به سبب کفر، طغیان و گناه] پس ماند؛
74:38
هر کسی در گرو دست آورده های خویش است،
74:39
مگر سعادتمندان
74:40
که در بهشت ها از یکدیگر می پرسند
74:41
از روز و حال گنهکاران،
74:42
[به آنان رو کرده] می گویند: چه چیز شما را به دوزخ وارد کرد؟
74:43
می گویند: ما از نمازگزاران نبودیم
74:44
و به تهیدستان و نیازمندان طعام نمی دادیم
74:45
و با فرورفتگان [در گفتار و کردار باطل] فرومی رفتیم،
74:46
و همواره روز جزا را انکار می کردیم
74:47
تا آنکه مرگ ما فرا رسید.
74:48
پس آنان را شفاعت شفیعان سودی نمی دهد؛
74:49
آنان را چه شده که از تذکر و هشدار روی گردانند؟
74:50
گویی گورخرانی وحشی و رمیده اند
74:51
که از [چنگال] شیری گریخته اند؛
74:52
بلکه هر کدام از آنان توقع دارد نامه هایی سرگشاده [از سوی خدا] دریافت دارد!
74:53
این چنین نیست [که علت فرارشان از دین برای دریافت نکردن نامه باشد] بلکه [فرارشان برای این است که] از آخرت نمی ترسند؛
74:54
این چنین نیست [که نامه سرگشاده ای از سوی ما به آنان رسد] ، بلکه بی تردید این قرآن تذکر و هشداری است [که برای جهانیان کافی است.]
74:55
پس هرکه بخواهد از آن پند گیرد،
74:56
و از آن پند نمی گیرند مگر آنکه خدا بخواهد، او سزاوار است که از وی پروا کنند، و سزاوار است که به آمرزشش امید بندند.