7:1
المص.(1)
7:2
قرآن كتابى است كه به تو نازل شده. اشكالى از آن در سينه‌ات نباشد تا با آن به مردم هشدار بدهى و براى افراد باايمان تذكرى باشد.(2)
7:3
از آنچه از خداوندتان به شما نازل شده (از قرآن) پيروى كنيد و از اوليايى غير از آن پيروى نكنيد. توجهى كه پيدا مى‌كنيد و افرادى كه متوجه آن مى‌شوند كم هستند.(3)
7:4
چه بسيار شهرهايى كه ما نابود كرديم. عذاب ما هنگام شب يا در استراحت روزانه بر آن‌ها وارد شد.(4)
7:5
وقتى عذاب ما بر آن‌ها وارد شد سخنشان فقط اين بود كه ما ستمكار بوديم.(5)
7:6
ما از افرادى كه پيغمبر براى آن‌ها فرستاديم و همين‌طور از پيغمبران سؤال خواهيم كرد (كه چه كردند).(6)
7:7
و آنچه كرده‌اند را با اطلاع كامل براى آن‌ها بيان مى‌كنيم. وقتى آن كارها را مى‌كردند ما غايب نبوديم.(7)
7:8
سنجش اعمال آن‌ها در آن روز از روى حق خواهد بود. كسانى‌كه وزنه اعمال خوبشان سنگين باشد رستگارند.(8)
7:9
و كسانى‌كه وزنه اعمالشان سبك باشد افرادى هستند كه به آيات ما ظلم مى‌كردند و خودشان ضرر كرده‌اند.(9)
7:10
شما را در زمين به قدرت رسانديم و وسايل زندگى شما را فراهم كرديم. ولى كم سپاسگزارى مى‌كنيد.(10)
7:11
ما شما را خلق كرديم و بعد صورت‌بندى كرديم و بعد به فرشتگان گفتيم: به آدم سجده كنيد. همه سجده كردند غير از ابليس كه سجده نكرد.(11)
7:12
خدا به او گفت: وقتى به تو امر كردم كه سجده كن چه چيزى تو را از سجده كردن باز داشت؟ شيطان گفت: من از آدم بهترم، مرا از آتش (انرژى) آفريدى و او را از خاك (ماده).(12)
7:13
خدا گفت: از آن پايين برو، سزاوار تو نيست كه در مورد آن تكبر بورزى، بيرون برو كه تو پست هستى.(13)
7:14
شيطان گفت: تا روزى كه آدم‌ها دوباره زنده مى‌شوند به من مهلت بده.(14)
7:15
خدا گفت: به تو مهلت داده شد.(15)
7:16
شيطان گفت: چون مرا به اشتباه انداختى، من سر راه راست تو (به كمين آن‌ها) مى‌نشينم.(16)
7:17
و از جلو و عقب و راست و چپ سراغ آن‌ها مى‌روم و بيشتر آن‌ها را سپاسگزار نخواهى يافت.(17)
7:18
خدا گفت: از اينجا با خوارى، و رانده‌شده بيرون برو. جهنم را از تو و همه افرادى كه از تو پيروى كنند پر مى‌كنم.(18)
7:19
ای آدم، تو و زنت ساكن بهشت شويد و از هر جاى آن خواستيد بخوريد ولى به اين درخت نزديك نشويد، چون ظالم خواهيد شد.(19)
7:20
شيطان آن‌ها را وسوسه كرد تاآلت‌هاى جنسى آن‌ها را كه از آن‌ها پوشيده بود برايشان آشكار كند، و به آن‌ها گفت كه خدا شما را فقط به‌خاطر اين از نزديك شدن به اين درخت منع كرده كه اگر از آن بخوريد دو فرشته مى‌شويد يا عمر جاويد پيدا مى‌كنيد.(20)
7:21
و براى آن‌ها قسم خورد كه من خيرخواه شما هستم.(21)
7:22
درنتيجه آن‌ها را فريب داد. چون آدم و زنش از آن درخت چشيدند آلت‌هاى جنسى آن‌ها برايشان آشكار شد، و شروع كردن كه آن را با برگ درختان بهشت بپوشانند. خداوند به آن‌ها گفت: آيا شما را از نزديك شدن به اين درخت منع نكردم و نگفتم كه شيطان دشمن آشكار شما است؟(22)
7:23
آن‌ها گفتند: خداوندا، به خودمان ظلم كرديم، و اگر ما را نيامرزى و به ما رحم نكنى از زيانكاران خواهيم بود.(23)
7:24
خدا به آن‌ها گفت: پايين برويد. بعضى از شما دشمن بعضى خواهيد بود. در زمين محل و وسيله زندگى تا پايان عمرتان (تا قيامت) وجود دارد.(24)
7:25
خدا گفت: در آن زنده مى‌شويد و در آن مى‌ميريد و دوباره (براى رسيدگى به حسابتان) از آن بيرون آورده مى‌شويد.(25)
7:26
اى اولاد آدم، براى شما لباسى كه آلت‌هاى جنسى شما را بپوشاند و زينت شما باشد نازل كرديم. البته لباس تقوا بهتر است. اين از آيات خدا است شايد آن‌ها متوجه شوند.(26)
7:27
اى فرزندان آدم، شيطان شما را فريب ندهد همان‌طور كه پدر و مادرتان را از بهشت بيرون كرد. لباس آن‌ها را از تنشان درآورد تا آن‌ها را متوجه آلات جنسى خودشان بكند. او و قبيله‌اش شما را از جايى مى‌بينند كه شما آن‌ها را نمى‌بينيد. ما شيطان‌ها را اوليای افراد بى‌ايمان ساختيم.(27)
7:28
وقتى كار زشتى مى‌كنند مى‌گويند: پدرانمان را بر اين‌كار يافتيم و خدا دستور آن را به ما داده است. بگو: خدا هيچوقت به كار زشت دستور نمى‌دهد. آيا ندانسته از قول خدا حرف مى‌زنيد؟(28)
7:29
بگو: خداوند من به عدالت امر كرده است و اين‌كه موقع نماز و در هر مسجدى رو به او آوريد و در حالى‌كه دين را براى او خالص كرده‌ايد او را بخوانيد. همان‌طور كه شما را آفريد پيش او برمى‌گرديد.(29)
7:30
خدا گروهى را هدايت كرد و گمراهى بر عده‌اى سزاوار شده. چون آن‌ها شيطان‌ها را به جاى خدا اوليای خود گرفتند و خيال مى‌كنند راه صحيح را شناخته‌اند.(30)
7:31
اى فرزندان آدم، موقع نماز و در مسجد لباس خوب بپوشيد و بخوريد و بنوشيد ولى زياده‌روى نكنيد. چون خدا كسانى را كه زياده‌روى مى‌كنند دوست ندارد.(31)
7:32
بگو: چه كسى زينتى كه خدا براى بندگانش بوجود آورده و خوردنى‌هاى پاك را حرام كرده است؟ بگو: اين‌ها در زندگى دنيا مال افراد باايمان است و روز قيامت هم فقط به آن‌ها اختصاص دارد. ما آيات را اين‌طور براى دانايان توضيح مى‌دهيم.(32)
7:33
بگو: خداوند من فقط كارهاى زشت را چه آشكار باشد چه پنهان، و گناه و تجاوز به ناحق و شرك به خدا را كه دليلى براى آن نازل نكرده، و از قول خدا ندانسته حرف زدن را حرام كرده است.(33)
7:34
براى ايمان آوردن هر دسته‌اى مهلتى وجود دارد، وقتى مهلتشان تمام شد نمى‌توانند ساعتى عذاب را عقب يا جلو بياندازند.(34)
7:35
اى فرزندان آدم، وقتى پيغمبرانى از خودتان كه آيات مرا به شما مى‌گويند پيش شما آمدند بدانيد كسانى‌كه پرهیزکار شدند و كار خود را اصلاح كردند ترس و غصه‌اى ندارند.(35)
7:36
و كسانى‌كه آيات ما را انكار كردند و تكبر ورزيدند اهل آتش جهنم هستند و هميشه در آن خواهند بود.(36)
7:37
چه كسى ظالم‌تر از انسانى است كه دروغى را به خدا افترا بزند (از قول خدا بگويد) يا منكر آيات خدا شود؟ سهم آن‌ها از آنچه براى ايشان مقرر شده به آن‌ها مى‌رسد. وقتى كه فرستادگان ما براى گرفتن جانشان پيش آن‌ها بيايند به آن‌ها مى‌گويند: كسانى را كه غير از خدا مى‌خوانديد كجا هستند؟ مى‌گويند: آن‌ها را گم كرده‌ايم، عليه خود شهادت مى‌دهند كه كافر بودند.(37)
7:38
خداوند گفت: شما هم با گروه‌هاى جن و انسى كه قبل از شما از دنيا رفتند وارد آتش جهنم شويد. هر گاه گروهى وارد جهنم شوند گروه ديگر را لعنت مى‌كنند تا وقتى كه همگى وارد جهنم شوند و به هم برسند. بعدى‌ها درباره قبلى‌ها مى‌گويند: خداوندا، اين‌ها ما را گمراه كردند، عذاب آن‌ها را از آتش جهنم چند برابر بده. خداوند مى‌گويد: عذاب همه دوبرابر است ولى شما نمى‌دانيد.(38)
7:39
قبلى‌ها به بعدى‌ها مى‌گويند: شما فضلى بر ما نداريد، بنابراين عذاب را به‌خاطر كارهايى كه كرده‌ايد بچشيد.(39)
7:40
درهاى آسمان براى كسانى‌كه منكر آيات ما شدند و خود را بالاتر از آن ديدند كه آن را بپذيرند باز نمى‌شود و وارد بهشت نمى‌شوند تا موقعى كه شتر از سوراخ سوزن رد شود. ما گناه‌كاران را اين‌طور مجازات مى‌كنيم.(40)
7:41
جاى آن‌ها در جهنم است و پرده‌هايى از آتش بالاى سر آن‌ها است. ما ستمكاران را اين‌طور مجازات مى‌كنيم.(41)
7:42
و كسانى‌كه ايمان آوردند و كار درست كردند اهل بهشت خواهند بود. و هميشه در آن هستند. البته ما هيچ‌كس را بيشتر از تواناييش مكلف نمى‌كنيم.(42)
7:43
ما هر كينه‌اى را كه در دل دارند از آن خارج مى‌كنيم، زير پاى آن‌ها نهرها روان است و مى‌گويند: ستايش اختصاص به خدا دارد كه ما را به چنين جايى راهنمايى كرد، اگر خدا ما را هدايت نمى‌كرد خودمان هدايت نمى‌شديم. پيغمبران خداوندمان حقيقت را براى ما آوردند، به آن‌ها گفته مى‌شود: اين بهشتى است كه به‌خاطر كارهايى كه مى‌كرديد به شما داده شده است.(43)
7:44
اهل بهشت به اهل جهنم مى‌گويند: ما وعده‌اى كه خداوندمان به ما داده بود درست يافتيم، آيا شما هم وعده‌اى كه خداوندتان به شما داده بود درست يافتيد؟ مى‌گويند: بله. آن وقت اعلام‌كننده‌اى ميان آن‌ها اعلام مى‌كند كه لعنت خدا بر ستمكاران.(44)
7:45
ستمكارانى كه مردم را از راه خدا باز مى‌دارند و انحراف آن را مى‌خواهند و منكر آخرت هستند.(45)
7:46
بين اين دو دسته مانعى هست و در اعراف مردانى هستند كه هر كدام آن‌ها را با علامتشان مى‌شناسند و بهشتيان را صدا مى‌زنند و مى‌گويند: سلام بر شما. اين‌ها هنوز وارد آن نشده‌اند ولى اميد آن را دارند.(46)
7:47
و وقتى چشمشان متوجه اهل جهنم مى‌شود، مى‌گويند: خداوندا، ما را در شمار افراد ظالم قرار مده.(47)
7:48
اهل اعراف، مردانى را كه از روى علامتشان مى‌شناسند صدا مى‌زنند و مى‌گويند: جمعيت شما و تكبرى كه داشتيد نفعى براى شما نداشت.(48)
7:49
آيا اين‌ها همان افرادى هستند كه قسم مى‌خورديد كه خدا رحمتى به آن‌ها نمى‌كند؟ به آن‌ها گفته مى‌شود: وارد بهشت شويد، ترسى و غصه‌اى نداريد.(49)
7:50
اهل جهنم اهل بهشت را صدا مى‌زنند و مى‌گويند: مقدارى آب يا مقدارى از آنچه خدا روزى شما كرده به ما بدهيد. اهل بهشت مى‌گويند: خدا اين‌ها را براى افراد بى‌ايمان حرام كرده است.(50)
7:51
ما امروز افراد بى‌ايمانى را كه دينشان را سرگرمى و بازى پنداشتند و زندگى دنيا آن‌ها را فريب داد فراموش مى‌كنيم همان‌طور كه ديدار امروزشان را فراموش كردند و منكر آيات ما مى‌شدند.(51)
7:52
ما كتابى براى ايشان آورديم و با آگاهى آن را توضيح داديم. كتابى كه براى افراد باايمان هدايت و رحمت است.(52)
7:53
آيا انتظار تاويل آن را دارند؟ روزى كه تاويل آن بيايد افرادى كه قبلاً آن را فراموش كردند، مى‌گويند پيغمبران خداى ما حقيقت را براى ما آوردند. آيا شفيع‌هايى وجود دارند كه شفاعت ما را بكنند؟ يا ما را برگردانند تا عملى غير از آنچه مى‌كرديم بكنيم؟ آن‌ها خودشان ضرر كردند و شفيعانى را كه به دروغ مى‌تراشيدند پيدا نمى‌كنند.(53)
7:54
ارباب (صاحب اختیار) شما خدا است كه آسمان‌ها و زمين را در شش روز (شش مرحله) آفريد، آنگاه به عرش پرداخت. روز را با شب مى‌پوشاند كه با ميل دنبال آن مى‌گردد، خورشيد و ماه و ستارگان به امر او مسخر شده‌اند. بدانيد كه آفرينش و فرمان در اختيار او است. خدا، صاحب‌اختيار همه مردم جهان ، پاك و پربركت است.(54)
7:55
خداوندتان را با تضرع (تواضع و فروتنى) و پنهانى بخوانيد. چون او افراد متجاوز را دوست ندارد.(55)
7:56
در زمين پس از اصلاح آن، فساد نكنيد و او را با ترس و اميد بخوانيد. چون رحمت خدا به افراد نيكوكار نزديك است.(56)
7:57
اوست كه قبل از رحمتش بادها را براى بشارت مى‌فرستد تا اين‌كه ابرهاى سنگين را جابجا كند. ما آن ابرها را به طرف سرزمين مرده مى‌بريم و از آن باران را نازل مى‌كنيم و به‌وسيله آن هر نوع محصولى پديد مى‌آوريم. ما مرده‌ها را اين‌طور زنده مى‌كنيم. براى اين‌كه شما متوجه شويد.(57)
7:58
زمين پاك گياهش را به دستور خداوندش مى‌روياند و زمين ناپاك جز گياهانى كم و بى‌فايده نمى‌روياند. ما آيات را براى افرادى كه سپاسگزارى مى‌كنند، اين‌طور روشن مى‌كنيم.(58)
7:59
ما نوح را پيش قومش فرستاديم. او گفت: خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسى‌كه بنده و مطيع محض و بى‌چون و چراى دستورهاى او باشيد) غير از او براى شما وجود ندارد، من از عذاب روز بزرگ بر شما مى‌ترسم.(59)
7:60
سران قومش گفتند: ما تو را در گمراهى آشكارى مى‌بينيم.(60)
7:61
نوح گفت، اى قوم من، من گمراه نيستم ولى من فرستاده صاحب‌اختيار همه مردم جهان هستم.(61)
7:62
پيام خداوندم را به شما مى‌گويم و خير شما را مى‌خواهم و از طرف خدا چيزهايى را مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد.(62)
7:63
آيا از اين‌كه مردى از خودتان تذكرى از جانب خداوندتان براى شما بياورد تا به شما هشدار بدهد كه پرهیزکار باشيد تا مورد رحمت قرار گيريد تعجب مى‌كنيد؟(63)
7:64
ولى حرف او را قبول نكردند و ما او و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند با كشتى نجات داديم و كسانى را كه منكر آيات ما شدند غرق كرديم. آن‌ها افراد كوردلى بودند.(64)
7:65
به سوى قوم عاد برادرشان هود را فرستاديم. او گفت: اى قوم من، خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسى‌كه بنده و مطيع محض و بى‌چون و چراى دستورهاى او باشيد) غير از او براى شما وجود ندارد، آيا از نافرمانى و عذاب خدا نمى‌ترسيد؟(65)
7:66
سران بى‌ايمان قومش گفتند: تو را آدم كم‌عقلى مى‌بينيم و گمان مى‌كنيم كه دروغگويى.(66)
7:67
هود گفت: من كم‌عقل نيستم ولى فرستاده صاحب‌اختيار همه مردم جهان هستم.(67)
7:68
پيام خداوندم را به شما مى‌رسانم و من خيرخواه امين شما هستم.(68)
7:69
آيا از اين تعجب مى‌كنيد كه براى شما تذكرى از جانب خداوندتان بر مردى از خودتان آمده تا به شما هشدار بدهد؟ وقتى را به ياد آوريد كه شما را بعد از قوم نوح جانشين كرد و شما را از لحاظ بدنى بزرگ‌تر از آنان ساخت. پس نعمت‌هاى خدا را به ياد آوريد شايد رستگار شويد.(69)
7:70
گفتند: آيا آمده‌اى كه ما فقط خدا را بندگى كنيم و آنچه راکه پدرانمان مى‌پرستيدند ترك كنيم؟! اگر راست مى‌گويى عذابى را كه ما را از آن مى‌ترسانى براى ما بياور.(70)
7:71
هود گفت: عذاب و غضب خداوندتان بر شما واقع شده. آيا با من درباره اسم‌هايى كه خودتان و پدرانتان گذاشته‌ايد بگومگو مى‌كنيد؟ خدا هيچ دليلى براى وجود آن‌ها نازل نكرده، بنابراين انتظار بكشيد، من هم با شما انتظار مى‌كشم.(71)
7:72
بنابراين ما با رحمت خود، او و افرادى كه با او بودند را نجات داديم و دنباله كسانى را كه منكر آيات ما مى‌شدند و ايمان نداشتند قطع كرديم.(72)
7:73
و به سوى قوم ثمود برادرشان صالح را فرستاديم. صالح به آن‌ها گفت: اى قوم من، خدا را بندگى كنيد، معبودى (كسى‌كه در مقابل او احساس يا ابراز كوچكى كنيد و بدون چون و چرا از دستورهاى او پيروى كنيد) غير از خدا براى شما وجود ندارد. دليل روشنى از جانب خداوندتان براى شما آمده، اين شتر مال خداست. نشانه‌اى براى شماست، بگذاريد در زمين خدا بچرد و آسيبى به او نرسانيد، چون عذاب دردناكى شما را فرا مى‌گيرد.(73)
7:74
زمانى را به ياد آوريد كه خدا شما را بعد از قوم عاد در زمين جانشين ساخت و شما را در آن قرار داد كه در دشت‌هاى آن قصر مى‌سازيد و از كوه‌ها خانه مى‌تراشيد. بنابراين نعمت‌هاى خدا را به ياد داشته باشيد و در زمين به فساد دامن نزنيد.(74)
7:75
سران قومش كه تكبر داشتند به افراد ضعيفشان كه به حرف‌هاى صالح ايمان آورده بودند گفتند: آيا شما مى‌دانيد كه صالح از جانب خداوندش فرستاده شده؟! آن‌ها گفتند: ما به رسالتى كه براى آن فرستاده شده ايمان داريم.(75)
7:76
متكبران گفتند: ما آن چيزى را كه شما به آن ايمان داريد، قبول نداريم.(76)
7:77
بنابراين شتر را كشتند و از امر خداوندشان سرپيچى كردند و گفتند كه اى صالح، اگر پيغمبرى، عذابى را كه به ما وعده مى‌دهى براى ما بياور.(77)
7:78
درنتيجه دچار زلزله شدند و در خانه‌هايشان از پا در آمدند.(78)
7:79
صالح از آن‌ها رو گرداند و گفت: اى قوم من، پيام خداوندم را به شما ابلاغ كردم و شما را نصيحت كردم ولى شما افرادى را كه نصيحت مى‌كنند دوست نداريد.(79)
7:80
و زمانى را يادآورى كن كه لوط به قومش گفت: آيا كار زشتى مى‌كنيد كه احدى از افراد بشر قبل از شما چنين كارى نكرده است؟!(80)
7:81
شما به جاى زنان با مردان شهوت‌رانى مى‌كنيد. شما افراد متجاوزى هستيد.(81)
7:82
جواب قومش فقط اين بود كه آن‌ها را از شهرتان بيرون كنيد، اين‌ها آدم‌هايى هستند كه تظاهر به پاكى مى‌كنند.(82)
7:83
بنابراين ما او و خانواده‌اش را، غير از زنش، نجات داديم. زنش از افرادى بود كه گرفتار عذاب شدند.(83)
7:84
و بر آن‌ها بارانى (از سنگ) بارانديم. نگاه كن عاقبت گناه‌كاران چه بود.(84)
7:85
به شهر مدين برادرشان شعيب را فرستاديم. شعيب گفت: اى قوم من خدا را بندگى كنيد، معبودى غير از او براى شما وجود ندارد. دليل روشنى از جانب خداوندتان براى شما آمده، بنابراين پيمانه و وزن را كامل بدهيد و اموال مردم را كم ندهيد و در زمين پس از اصلاح آن خرابكارى نكنيد، اگر افراد باايمانى هستيد بدانيد كه اين‌كار براى شما بهتر است.(85)
7:86
سر هر راهى ننشينيد تا مردم را بترسانيد، تا شخصى را كه ايمان آورده از راه خدا باز داريد و در صدد انحراف آن‌ها باشيد. وقتى را به‌خاطر آوريد كه شما كم بوديد و خدا شما را زياد كرد. نگاه كنيد كه عاقبت كار خرابكاران چه بود.(86)
7:87
اگر عده‌اى از شما به پيامى كه براى شما آورده‌ام ايمان آوردند و عده‌اى ايمان نياوردند، شما صبر و استقامت داشته باشيد تا خدا بين ما حكم كند. او بهترين حكم‌كننده است.(87)
7:88
سران متكبر قومش گفتند: اى شعيب، تو را و تمام كسانى را كه با تو ايمان آورده‌اند از شهرمان بيرون مى‌كنيم يا به دين ما برمى‌گرديد. شعيب گفت: حتى اگر از اين كار بدمان بيايد؟(88)
7:89
بعد از اين‌كه خدا ما را از شرك نجات داد اگر به دين شما برگرديم دروغى را به خدا افترا زده‌ايم. سزاوار ما نيست كه به آيين شرك برگرديم مگر اين‌كه صاحب‌اختيار ما، خدا، بخواهد. دامنه علم خداوند ما شامل همه چيز مى‌شود. بر خدا توكل كرده‌ايم. خداوندا، بين ما و قوم ما به حق داورى كن، تو بهترين داور هستى.(89)
7:90
سران كافر قومش گفتند: اگر از شعيب پيروى كنيد زيانكاريد.(90)
7:91
زلزله آن‌ها را فرا گرفت و در خانه خودشان از پا درآمدند.(91)
7:92
افرادى كه منكر شعيب شده بودند، مثل اين‌كه اصلاً در آن شهر نبوده‌اند. منكرين شعيب زيان كردند.(92)
7:93
شعيب از آن‌ها رو گرداند و گفت: اى قوم من، من پيغام خداوندم را به شما رساندم و شما را نصيحت كردم، پس چگونه و چرا بر نابودى افرادى كه كافرند افسوس بخورم؟(93)
7:94
هيچ پيغمبرى را به شهرى نفرستاديم مگر اين‌كه اهل آن شهر را دچار فقر و قحطى كرديم، شايد متواضع شوند.(94)
7:95
بعد رفاه را به جاى فقر آورديم تا اين‌كه زياد شدند و ما را نديده گرفتند و گفتند: رنج و راحتى به پدران ما رسيد. ما ناگهان بدون اين‌كه توجه پيدا كنند آن‌ها را دچار عذاب كرديم.(95)
7:96
اگر اهالى شهرها ايمان بياورند و پرهیزکار شوند، براى آن‌ها درهاى بركت را از آسمان و زمين باز مى‌كنيم، ولى آن‌ها منكر شدند لذا ما آن‌ها را به‌خاطر كارهايى كه مى‌كردند دچار عذاب كرديم.(96)
7:97
آيا اهالى شهرها از اين‌كه عذاب ما شب در حالى‌كه خوابند سراغ آن‌ها بيايد در امان هستند؟(97)
7:98
يا از اين‌كه عذاب ما موقع صبح كه در حال سرگرمى و بازى هستند سراغ آن‌ها بيايد در امان هستند؟(98)
7:99
آيا خيالشان از عذاب خدا جمع است؟ در حالى‌كه فقط افراد زيانكار (به علت نادانى) از نيامدن عذاب خدا خاطر جمع هستند.(99)
7:100
آيا افرادى كه زمين را پس از ساكنين قبلى آن به ارث بردند، هدايت نشده و نفهميده‌اند كه اگر بخواهيم آن‌ها را به علت گناهانشان دچار مصيبت مى‌كنيم و بر قلبشان مهر مى‌زنيم كه (حقيقت را) نشنوند.(100)
7:101
اين شهرهايى است كه اخبار آن را به تو مى‌گوييم. پيغمبرانشان دلايل روشن براى آن‌ها آوردند و آن‌ها كسانى نبودند كه به آنچه قبلاً تكذيب مى‌كردند ايمان بياورند. خدا اين‌طور بر دل‌هاى كافرين مهر مى‌زند.(101)
7:102
در اكثر آن‌ها وفاى به عهدى نيافتيم و بيشتر آن‌ها را نا فرمان يافتيم.(102)
7:103
بعد از آن‌ها موسى را با آيات خودمان پيش فرعون و سران كشورش فرستاديم ولى آن‌ها به آيات ما ظلم كردند (آن را قبول نكردند). نگاه كن عاقبت كار تبهكاران چه بود.(103)
7:104
موسى گفت: اى فرعون، من فرستاده صاحب‌اختيار همه مردم جهان هستم.(104)
7:105
بر من واجب است كه درباره خدا چيزى جز حق نگويم. معجزه‌اى از خداوندتان براى شما آورده‌ام بنابراين بنى‌اسرائيل را با من بفرست.(105)
7:106
فرعون گفت: اگر راست مى‌گويى معجزه‌اى را كه آورده‌اى به ما نشان بده.(106)
7:107
لذا موسى عصايش را انداخت، ناگهان اژد‌هاى آشكارى شد.(107)
7:108
و دستش را از يقه‌اش درآورد كه در نظر بينندگان سفيد شده بود.(108)
7:109
سران قوم فرعون گفتند: اين مرد ساحر ماهرى است.(109)
7:110
مى‌خواهد شما را از سرزمين خودتان بيرون كند، شما چه مى‌فرماييد؟(110)
7:111
گفتند: كار موسى و برادرش را عقب بيانداز و افرادى را به شهرها بفرست تا ساحران را جمع كنند.(111)
7:112
تا هر ساحر زبردستى را پيش تو بياورند.(112)
7:113
ساحران پيش فرعون آمدند و گفتند: آيا اگر ما بر موسى غلبه كنيم پاداشى داريم؟(113)
7:114
فرعون گفت: آرى، شما از مقربان ما خواهيد بود.(114)
7:115
جادوگران گفتند: اى موسى، تو اول عصايت را مى‌اندازى يا ما بياندازيم؟(115)
7:116
موسى گفت: شما بياندازيد. چون جادوگران عصاها و طناب‌هايشان را انداختند، چشم مردم را سحر كردند و آن‌ها را ترساندند و سحر بزرگى نمودند.(116)
7:117
ما به موسى وحى كرديم كه عصايت را بيانداز. چون انداخت، همه چيزهايى را كه درست كرده بودند بلعيد.(117)
7:118
حق ثابت شد و كارهايى كه مى‌كردند باطل شد.(118)
7:119
و جادوگران مغلوب و خوار شدند.(119)
7:120
جادوگران به سجده افتادند.(120)
7:121
و گفتند: ما به صاحب‌اختيار همه مردم جهان ايمان آورديم.(121)
7:122
به خداى موسى و هارون.(122)
7:123
فرعون گفت: آيا قبل از اين‌كه به شما اجازه بدهم به او ايمان آورديد؟! اين نقشه‌اى است كه در شهر كشيده‌ايد تا اهالى آن را از آن بيرون كنيد. نتيجه كار خود را خواهيد دانست.(123)
7:124
دست و پايتان را بر خلاف هم مى‌برم و بعد همه شما را به دار مى‌زنم.(124)
7:125
جادوگران گفتند: ما پيش صاحب‌اختيارمان برمى‌گرديم.(125)
7:126
تو فقط به‌خاطر اين از ما انتقام مى‌گيرى كه چون آيات صاحب‌اختيارمان براى ما آمد به آن ايمان آورديم. خداوندا، به ما صبر بده و ما را مسلمان (تسليم حكم خودت) از دنيا ببر.(126)
7:127
سران قوم فرعون گفتند: آيا موسى و قومش را مى‌گذارى كه در زمين فساد كنند و تو و معبودهاى تو را ترك كنند؟ فرعون گفت: پسرانشان را مى‌كشيم و دخترانشان را زنده مى‌گذاريم. ما بر آن‌ها مسلط هستيم.(127)
7:128
موسى به قومش گفت: از خدا كمك بخواهيد و استقامت داشته باشيد. زمين مال خدا است، آن را به هر يك از بندگانش كه بخواهد مى‌دهد. عاقبت كار متعلق به افراد پرهیزکار است.(128)
7:129
قومش گفتند: ما قبلاً اذيت مى‌شديم و بعد از اين‌كه تو آمدى باز هم اذيت مى‌شویم . موسى گفت: امكان دارد صاحب‌اختيار شما دشمن شما را نابود كند و شما را در زمين جانشین قدرت آن‌ها كند تا ببيند شما چگونه عمل مى‌كنيد.(129)
7:130
ما پيروان فرعون را دچار قحطى و كمبود محصول كرديم شايد متوجه شوند.(130)
7:131
وقتى وضع خوبى براى آن‌ها پيش مى‌آمد مى‌گفتند: نتيجه كار خودمان است. و اگر بلايى به آن‌ها مى‌رسيد آن را به نحسى موسى و افرادى كه با او بودند نسبت مى‌دادند. آگاه باشيد كه پيش‌آمدهاى بد آن‌ها از جانب خدا است ولى بيشتر آن‌ها اين را نمى‌دانند.(131)
7:132
گفتند: هر معجزه‌اى بياورى كه ما را جادو كنى (باز هم) به تو ايمان نخواهيم آورد.(132)
7:133
پس ما بر آن‌ها طوفان و ملخ و شپش و قورباغه و خون را، كه هر كدام از آن‌ها معجزه‌اى بود، فرستاديم، ولى آن‌ها تكبر ورزيدند، چون قوم گناه‌كارى بودند.(133)
7:134
وقتى عذاب بر آن‌ها وارد شد گفتند: اى موسى، خداوندت را بر اساس عهدى كه با او دارى بخوان، اگر عذاب را از ما برطرف كردى حتماً به تو ايمان مى‌آوريم و بنى‌اسرائيل را با تو مى‌فرستيم.(134)
7:135
چون عذاب را تا وقتى كه به پايان مهلتشان برسند از آن‌ها برطرف كرديم، عهد خود را شكستند.(135)
7:136
بنابراين ما از آن‌ها انتقام گرفتيم و آن‌ها را در دريا غرق كرديم، چون منكر آيات ما شدند و از آن غافل بودند.(136)
7:137
و شرق و غرب زمينى را كه به آن بركت داده بوديم به قومى كه تضعيف مى‌شدند واگذار كرديم. وعده خوب خداوند تو به بنى‌اسرائيل به‌خاطر استقامتى كه به خرج دادند عملى شد و آنچه را فرعون و قومش مى‌ساختند و ساختمان‌هايى را كه بالا مى‌بردند نابود كرديم.(137)
7:138
و بنى‌اسرائيل را از دريا عبور داديم و به قومى رسيدند كه بت مى‌پرستيدند. گفتند: اى موسى، براى ما معبودى (بتى كه بپرستيم) درست كن همان‌طور كه آن‌ها هم بت‌هايى دارند. موسى گفت شما افراد نادانى هستيد.(138)
7:139
بت‌هايى كه اين‌ها مى‌پرستند از بين رفتنى است و كارى كه مى‌كنند باطل است.(139)
7:140
آيا غير از خدا دنبال معبودى براى شما بگردم؟ در صورتى كه او شما را (با فرستادن پيغمبران) بر جهانيان برترى داد.(140)
7:141
زمانى را به ياد بياوريد كه شما را از آل‌فرعون، كه شما را به سختى عذاب مى‌كردند، نجات داد. آن‌ها پسران شما را مى‌كشتند و دختران شما را زنده مى‌گذاشتند. اين كار از طرف خداوندتان امتحان بزرگى بود.(141)
7:142
با موسى قرار سى شب را گذاشتيم و آن را با ده شب ديگر كامل كرديم. قرار خداوندش چهل شب شد. موسى به برادرش هارون گفت: در بين قوم من جانشين من باش و كارها را درست كن و از راه افراد خرابكار پيروى مكن.(142)
7:143
وقتى موسى به محل وعده ما آمد و خداوندش با او صحبت كرد موسى گفت: خداوندا، خودت را به من نشان بده تا تو را ببينم. خدا گفت: هرگز مرا نمى‌بينى ولى به كوه نگاه كن، اگر سر جايش باقى ماند مرا خواهى ديد. چون خداوندش به كوه تجلى كرد آن را با خاك يكسان كرد و موسى بى‌هوش افتاد. چون به هوش آمد گفت: خداوندا، تو بالاتر از اين هستى كه ديده شوى، توبه كردم، من اولين مؤمن هستم.(143)
7:144
خدا گفت: اى موسى، من تو را با پيام‌ها و سخنانم برگزيدم. آنچه به تو دادم بگير و سپاسگزار باش.(144)
7:145
و در الواح تورات براى او هر نوع موعظه‌اى نوشتيم و هر چيزى را توضيح داديم و گفتيم: آن را با قدرت بگير و به قومت دستور بده كه آن را به بهترين وجه حفظ كنند. جاى افرادى را كه اطاعت نكنند به شما نشان خواهم داد.(145)
7:146
افرادى را كه به ناحق در زمين تكبر مى‌ورزند از آياتمان باز مى‌دارم. هر معجزه‌اى ببينند به آن ايمان نمى‌آورند. اگر راه صحيح را ببينند آن را راه خود نمى‌گيرند و اگر راه غلط را ببينند آن را در پيش مى‌گيرند. اين به‌خاطر آنست كه منكر آيات ما شدند و از آن غافل بودند.(146)
7:147
كسانى‌كه منكر آيات ما و ديدار آخرت شدند، اعمالشان از بين رفته است. آيا غير از اين است كه جزاى اعمال خود را مى‌بينند؟(147)
7:148
قوم موسى پس از رفتن موسى از زيورهايشان هيكل گوساله‌اى درست كردند كه صدايى مى‌كرد. آيا نديدند كه با آن‌ها حرف نمى‌زند و راهى به آن‌ها نشان نمى‌دهد؟ آن‌ها، آن را معبود خود ساختند و ظلم كردند.(148)
7:149
وقتى پشيمان شدند و ديدند كه گمراه شده‌اند گفتند: اگر خداوندمان به ما رحم نكند و ما را نيامرزد، حتماً از افراد زيانكار خواهيم بود.(149)
7:150
وقتى موسى خشمگين و متاسف پيش قومش برگشت، گفت: بعد از رفتن من بد جانشينى براى من بوديد. آيا در كار خداوندتان عجله كرديد؟ الواح را انداخت و موهاى سر برادرش را گرفت و به طرف خود مى‌كشيد. برادرش گفت: اى پسر مادرم، قوم مرا ضعيف كردند و نزديك بود مرا بكشند. باعث نشو كه دشمنان مرا سرزنش كنند و مرا جزو افراد ظالم قرار مده.(150)
7:151
موسى گفت: خداوندا، من و برادرم را بيامرز و ما را مشمول رحمت خود ساز، تو بهترين رحمت‌كننده‌اى.(151)
7:152
خشم خداوند و خوارى در زندگى دنيا افرادى را كه گوساله را خداوند خود ساختند، فرامى‌گيرد. ما كسانى را كه افترا مى‌زنند اين‌طور مجازات مى‌كنيم.(152)
7:153
و خداوند تو افرادى را كه كار بد كردند و بعد از آن توبه نمودند و ايمان آوردند مى‌آمرزد، چون خدا آمرزنده و مهربان است.(153)
7:154
وقتى خشم موسى فرونشست الواح را گرفت و در نوشته‌هاى آن براى افرادى كه از خداوندشان مى‌ترسيدند، هدايت و رحمت وجود داشت.(154)
7:155
موسى از بين قومش هفتاد نفر را براى ميعاد ما انتخاب كرد. وقتى دچار زمين‌لرزه شدند موسى گفت: خداوندا، اگر مى‌خواستى قبلاً آن‌هاومرا هلاك مى‌كردى، آيا ما را به علت كارهايى كه افراد نادان ما كردند هلاك مى‌كنى؟ اين فقط امتحان تو است. هر كسى را كه بخواهى گمراه مى‌كنى و هر كس را بخواهى هدايت مى‌كنى. تو ياور مايى، ما را بيامرز و به ما رحم كن. تو بهترين آمرزنده‌اى.(155)
7:156
وضع خوبى براى ما در دنيا و آخرت مقرر فرما. ما به راه تو هدايت شديم (یا به قولی، به سوی تو بازگشتیم). خداوند گفت: عذاب من به هر كس كه بخواهم مى‌رسد و رحمت من شامل هر چيزى است. آن را براى افرادى كه مسلط بر هوس‌هاى خود هستند و زكات مى‌دهند و به آيات ما ايمان مى‌آورند مقرر مى‌كنم.(156)
7:157
افرادى كه از (اين) رسول پيروى مى‌كنند، پيغمبر درس نخوانده‌اى كه نامش را در تورات و انجيل مى‌يابند، كه آن‌ها را به كارهاى نيك امر كرده و از كارهاى زشت نهى مى‌كند و خوردنى‌هاى پاك را براى آن‌ها حلال مى‌كند و ناپاك‌ها را حرام مى‌سازد و بار سنگين و قيد و بندهايى كه بر دوش آن‌ها بود برمى‌دارد. بنابراين افرادى كه به او ايمان آوردند و به او احترام گذاشتند و او را يارى كردند و از نورى كه با او نازل شده پيروى كردند، رستگار هستند.(157)
7:158
بگو: اى مردم، من فرستاده خدا براى همه شما هستم. خدايى كه فرمانروايى آسمان‌ها و زمين مال او است. معبودى (كسى‌كه بنده و مطيع محض و بى‌چون و چراى او باشيد) غير از او وجود ندارد. زنده مى‌كند و مى‌ميراند. بنابراين به خدا و رسول نبى بى‌سوادش كه به خدا و كلماتش ايمان دارد ايمان بياوريد و از او پيروى كنيد تا هدايت شويد.(158)
7:159
عده‌اى از قوم موسى مردم را به حق هدايت مى‌كنند و به‌وسيله آن عدالت را اجرا مى‌كنند.(159)
7:160
بنى‌اسرائيل را به دوازده قبيله و گروه تقسيم كرديم. وقتى از موسى آب خواستند، به موسى وحى كرديم كه با عصايت به سنگ بزن. چون زد، دوازده چشمه از آن روان شد و هر گروهى محل آب خوردن خود را مى‌شناخت. ابر را سايبان ايشان ساختيم و «من و سلوى» (دو نوع خوردنى) براى آن‌ها فرستاديم و گفتيم: از خوردنى‌هاى پاكى كه نصيب شما كرده‌ايم بخوريد. آن‌ها به ما ظلم نكردند، ولى به خودشان ظلم كردند.(160)
7:161
وقتى را يادآورى كن كه به آن‌ها گفته شد: در اين شهر ساكن شويد و از هر جاى آن كه خواستيد بخوريد و بگوييد گناهان ما را ببخش و با فروتنى از در وارد شويد تا خطاهاى شما را بيامرزيم. ما پاداش نيكوكاران را زياد مى‌كنيم.(161)
7:162
ستمكاران آن‌ها سخنى را كه به آن‌ها گفته شده بود عوض كردند، لذا ما به‌خاطر ظلمى كه كردند عذابى آسمانى براى آن‌ها فرستاديم.(162)
7:163
درباره شهرى كه كنار دريا قرار داشت از آن‌ها سؤال كن، آن وقتى كه در روز شنبه تجاوز مى‌كردند (به جاى تعطيل كار مى‌كردند). وقتى كه ماهى‌ها روز شنبه روى آب مى‌آمدند و روزهاى غير از شنبه پيش آن‌ها نمى‌آمدند. ما آن‌ها را به سبب نافرمانى‌شان اين‌طور امتحان كرديم.(163)
7:164
آن وقتى كه عده‌اى از آن‌ها گفتند: چرا افرادى را كه خدا آن‌ها را هلاك مى‌كند يا آن‌ها را به سختى عذاب مى‌كند موعظه مى‌كنيد؟ گفتند: اين موعظه معذرتى براى ما پيش خداوند شما است. ممكن است آن‌ها پرهیزکار شوند.(164)
7:165
چون تذكرهايى را كه به آن‌ها داده شده بود فراموش كردند افرادى را كه از بدى نهى مى‌كردند نجات داديم و ستمكاران را به علت اطاعت نكردنشان به عذاب سختى دچار كرديم.(165)
7:166
چون از كارهايى كه نهى شده بودند سرپيچى كردند، به آن‌ها گفتيم: ميمون‌هاى رانده شده باشيد.(166)
7:167
و زمانى كه خداوندت اعلام كرد كه تا روز قيامت كسانى را عليه آن‌ها برمى‌انگيزد كه آن‌ها را به سختى عذاب كنند. چون حسابرسى خداوندت سريع است، و او آمرزنده مهربان است.(167)
7:168
آن‌ها را در زمين به صورت طايفه‌هايى درآورديم. عده‌اى از آن‌ها درستكارند و عده‌اى برخلاف آن، و آن‌ها را با خوبى‌ها و بدى‌ها امتحان كرديم شايد به اطاعت از دستورهاى خداوند برگردند.(168)
7:169
بعد از آن‌ها افرادى جاى آن‌ها را گرفتند كه وارث كتاب شدند. آن‌ها متاع اين دنيا را ترجيح دادند و مى‌گويند: گناهان ما آمرزيده خواهد شد. اگر با متاعى مثل آن برخورد كنند آن را مى‌گيرند. آيا از آن‌ها در تورات تعهد گرفته نشده كه فقط حقيقت را از قول خدا بگويند؟ و آن‌ها آنچه در تورات است خوانده‌اند. خانه آخرت براى افراد پرهیزکار بهتر است، آيا اين را نمى‌فهميد؟(169)
7:170
كسانى‌كه پايبند كتاب الهى هستند و نماز را به پا مى‌دارند (درستكارند). ما پاداش درستكاران را ضايع نمى‌كنيم.(170)
7:171
و وقتى را يادآورى كن كه كوه را مثل چترى بالاى سرشان قرار داديم و خيال كردند كه روى آن‌ها مى‌افتد، و به آن‌ها گفتيم: توراتى را كه به شما داده شده با قوت تمام بگيريد و آنچه در آن است يادآورى كنيد تا پرهیزکار شويد.(171)
7:172
هنگامى را يادآورى كن كه خداوندت از پشت فرزندان آدم، نسل‌هاى آن‌ها را گرفت و آن‌ها را بر خودشان شاهد ساخت و گفت: آيا من خداوند شما نيستم؟ گفتند: آرى، شهادت مى‌دهيم. تا روز قيامت نگوييد كه ما از اين مطلب غافل بوديم.(172)
7:173
يا نگوييد كه قبلاً پدران ما مشرك بودند و ما نسل بعد از آن‌ها بوديم، آيا ما را به علت كارهايى كه طرفداران باطل كردند هلاك مى‌كنى؟(173)
7:174
ما آيات را اين‌طور توضيح مى‌دهيم تا به اطاعت از كتاب الهى برگردند.(174)
7:175
سرگذشت كسى‌كه آياتمان را به او داديم براى آن‌ها بخوان كه چطور از آن جدا شد و شيطان دنبال او رفت و او را گمراه كرد.(175)
7:176
اگر مى‌خواستيم قدر او را به‌وسيله آياتمان بالا مى‌برديم، ولى او به زمين دل بست و از دلخواه خود پيروى كرد. حكايت او مثل حكايت سگ است كه اگر به او حمله كنى، زبانش را از دهان بيرون مى‌آورد و اگر او را ترك كنى، باز همين كار را مى‌كند. اين حكايت افرادى است كه منكر آيات ما شدند. داستان‌ها را به آن‌ها بگو، شايد درباره آن فكر كنند.(176)
7:177
حكايت افرادى كه منكر آيات ما شدند و به خودشان ظلم كردند چقدر بد است.(177)
7:178
كسى را كه خدا هدايت كند هدايت شده و كسانى را كه گمراه كند زيانكارند.(178)
7:179
تعداد زيادى از جن و انس را براى جهنم آفريده‌ايم. دل دارند ولى با آن نمى‌فهمند، چشم دارند ولى با آن نمى‌بينند، گوش دارند ولى با آن نمى‌شنوند، آن‌ها مثل چهارپايان هستند، بلكه از آن‌ها گمراه‌ترند. آن‌ها غافل هستند.(179)
7:180
خدا اسم‌هاى نيكويى دارد، او را با آن‌ها بخوانيد و كسانى را كه اسم‌هاى خدا را تحريف مى‌كنند ترك كنيد. آن‌ها مجازات كارهايى را كه مى‌كردند خواهند ديد.(180)
7:181
عده‌اى از افرادى كه خلق كرده‌ايم، مردم را به حق هدايت مى‌كنند و به‌وسيله آن عدالت را رعايت مى‌كنند.(181)
7:182
كسانى را كه منكر آيات ما شدند كم‌كم از جايى كه نمى‌دانند گرفتار مى‌كنيم.(182)
7:183
و به آن‌ها مهلت مى‌دهم، نقشه من دقيق است.(183)
7:184
آيا فكر نكردند كه دوستشان (پيغمبر) ديوانه نيست؟ او فقط آشكارا مردم را از عواقب كار بدشان برحذر مى‌دارد.(184)
7:185
آيا در ملكوت آسمان‌ها و زمين و آنچه خدا آفريده نگاه نكردند؟ شايد پايان مهلتى كه به آن‌ها داده شده نزديك باشد. آن‌ها بعد از قرآن به چه سخنى ايمان مى‌آورند؟(185)
7:186
كسانى را كه خدا گمراه كند، راهنمايى براى آن‌ها وجود ندارد و آن‌ها را در طغيانشان سرگردان مى‌گذارد.(186)
7:187
از تو مى‌پرسند كه قيامت چه وقت برقرار مى‌شود؟ بگو: علم آن فقط پيش خداوند من است. و خداوند آن را فقط در وقت خود آشكار مى‌سازد. قيامت بر آسمان‌ها و زمين سنگين است. ناگهانى سراغ شما مى‌آيد. از تو (درباره قيامت) سؤال مى‌كنند مثل اين‌كه تو از آن خبر دارى. بگو: فقط خدا از آن اطلاع دارد، ولى بيشتر مردم اين را نمى‌دانند.(187)
7:188
بگو: من مالك نفع و ضررى براى خودم نيستم مگر تا آنجا كه خدا بخواهد. اگر غيب مى‌دانستم نفع بيشترى به دست مى‌آوردم و آسيبى به من نمى‌رسيد. من فقط بيم‌دهنده و مژده‌دهنده افراد باايمان هستم.(188)
7:189
خدا وجودى است كه شما را از يك تن آفريد و همسرش را هم از آن قرار داد تا با آن آرامش بيابد. چون با او آميزش كرد، بار سبكى گرفت و مدتى با آن گذراند. چون بارش سنگين شد، هر دو آن‌ها خداوند صاحب‌اختيارشان را خواندند كه اگر به ما فرزند صالحى بدهى سپاسگزار خواهيم بود.(189)
7:190
چون خداوند فرزند صالحى به آن‌ها داد، در دادن فرزند صالحى كه خدا به آن‌ها داد شريكانى درست كردند. خدا خيلى بالاتر از چيزهايى است كه شريك او مى‌سازند.(190)
7:191
آيا چيزهايى را شريك خدا مى‌سازند كه چيزى خلق نكرده‌اند و خودشان هم خلق شده‌اند؟(191)
7:192
آن‌ها توانايى كمك به ايشان را ندارند و خودشان را هم نمى‌توانند يارى كنند.(192)
7:193
اگر آن‌ها را به هدايت دعوت كنيد از شما پيروى نمى‌كنند. براى شما مساوى است چه دعوتشان بكنيد چه ساكت باشيد.(193)
7:194
كسانى را كه غير از خدا مى‌خوانيد، بندگانى مثل شما هستند. اگر راست مى‌گوييد آن‌ها را بخوانيد تا دعاى شما را اجابت كنند.(194)
7:195
آيا پايى دارند كه با آن راه بروند؟ يا دستى دارند كه با آن كارى بكنند؟ يا چشمى دارند كه با آن ببينند؟ يا گوشى دارند كه با آن بشنوند؟ بگو: شريكانى را كه براى خدا قائل هستيد دعوت كنيد، بعد هر نقشه‌اى كه از دستتان برمى‌آيد براى نابودى من بكشيد و مهلتى به من ندهيد.(195)
7:196
مولا و ياور من خدا است كه قرآن را نازل كرده و او يار و ياور افراد درستكار است.(196)
7:197
كسانى را كه غير از خدا به كمك خود مى‌خوانيد، توانايى يارى شما را ندارند، خودشان را هم نمى‌توانند يارى كنند.(197)
7:198
اگر آن‌ها را به راه صحيح دعوت كنيد نمى‌شنوند و آن‌ها را مى‌بينى كه به تو نگاه مى‌كنند ولى نمى‌بينند.(198)
7:199
آن‌ها را ببخش و به كار نيك امر كن و از افراد نادان روگردان باش.(199)
7:200
اگر از شيطان وسوسه‌اى به تو رسيد به خدا پناه ببر، چون او شنوا و دانا است.(200)
7:201
وقتى شيطان افراد پرهیزکار را وسوسه كند خدا را ياد مى‌كنند، آن وقت بصيرت پيدا مى‌كنند.(201)
7:202
دوستانشان آن‌ها را به گمراهى مى‌كشانند و در اين كار كوتاهى نمى‌كنند.(202)
7:203
وقتى آيه‌اى براى آن‌ها نياورى مى‌گويند: چرا آيه‌اى انتخاب نكردى؟ بگو: من فقط از آنچه از خداوندم به من وحى مى‌شود پيروى مى‌كنم. اين قرآن براى افراد باايمان وسيله بينش و راهنمايى و رحمتى از طرف خداوند شما است.(203)
7:204
وقتى قرآن خوانده مى‌شود به آن گوش كنيد و ساكت باشيد تا مورد رحمت قرار گيريد.(204)
7:205
خداوندت را صبح و شب با فروتنى و ترس، آهسته در دلت ياد كن و از افراد بى‌توجه نباش.(205)
7:206
كسانى‌كه در پيشگاه خداوند تو هستند در بندگى او تكبر نمى‌ورزند و او را به پاکی مى ستایند و به او سجده مى‌كنند.(206)