87:1
(ای رسول ما) نام خدای خود را که برتر و بالاتر (از همه موجودات) است به پاکی یاد کن.
87:2
آن خدایی که (عالم را) خلق کرد و (همه را) به حد کمال خود رسانید.
87:3
آن خدایی که (هر چیز را) قدر و اندازه‌ای داد و (به راه کمالش) هدایت نمود.
87:4
آن خدایی که گیاه را سبز و خرم از زمین برویانید.
87:5
و آن گاه خشک و سیاهش گردانید.
87:6
ما تو را قرائت آیات قرآن چندان آموزیم که هیچ فراموش نکنی.
87:7
مگر آنچه خدا خواهد (که از یادت برد) که او به امور آشکار و پنهان عالم آگاه است.
87:8
و ما تو را بر طریقه (شریعت سهل و) آسان موفق می‌داریم.
87:9
پس (به آیات الهی خلق را) متذکر ساز اگر سودمند افتد.
87:10
البته هر که خدا ترس باشد (به این تذکر) پند می‌گیرد.
87:11
و آن که شقی‌ترین مردم است از آن دوری گزیند.
87:12
همان کس که عاقبت به آتش بسیار سخت دوزخ در افتد.
87:13
و در آن دوزخ نه بمیرد (تا راحت شود) و نه زنده ماند (و برخوردار از زندگانی باشد).
87:14
حقّا فلاح و رستگاری یافت آن کسی که تزکیه نفس کرد.
87:15
و به ذکر نام خدا به نماز و طاعت پرداخت.
87:16
(اما شما مردم از جهل و غفلت از پی این سعادت نروید) بلکه زندگانی دنیا را بگزینید و عزیز دارید.
87:17
در صورتی که منزل آخرت بسی بهتر و پاینده‌تر (از دنیای چند روزه) است.
87:18
این گفتار به حقیقت در کتب پیشین ذکر شده.
87:19
بخصوص در صحف ابراهیم و تورات موسی (مفصل بیان گردیده است).