91:1
به خورشید و گسترش نور آن سوگند،
91:2
و به ماه هنگامی که بعد از آن درآید،
91:3
و به روز هنگامی که صفحه زمین را روشن سازد،
91:4
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند،
91:5
و قسم به آسمان و کسی که آسمان را بنا کرده،
91:6
و به زمین و کسی که آن را گسترانیده،
91:7
و قسم به جان آدمی و آن کس که آن را (آفریده و) منظّم ساخته،
91:8
سپس فجور و تقوا (شرّ و خیرش) را به او الهام کرده است،
91:9
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده؛
91:10
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است!
91:11
قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند،
91:12
آنگاه که شقی‌ترین آنها بپاخاست،
91:13
و فرستاده الهی [= صالح] به آنان گفت: «ناقه خدا [= همان شتری که معجزه الهی بود] را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!»
91:14
ولی آنها او را تکذیب و ناقه را پی کردند (و به هلاکت رساندند)؛ از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد!
91:15
و او هرگز از فرجام این کار [= مجازات ستمگران] بیم ندارد!