100:1
قسم به اسبانی که (سواران اسلام در جهاد با کفار تاختند تا جایی که) نفسشان به شماره افتاد.
100:2
و در تاختن از سم خود بر سنگ آتش افروختند.
100:3
و (بر دشمن شبیخون زدند تا) صبحگاه (آنها را) به غارت گرفتند.
100:4
و گرد و غبار از دیار کفار بر انگیختند.
100:5
و سپاه دشمن را همه در میان گرفتند.
100:6
(قسم به اسبان این مجاهدان دین خدا) که انسان نسبت به پروردگارش کافر نعمت و ناسپاس است.
100:7
و (خدا و یا) خود او بر این ناسپاسی محققا گواه است.
100:8
و هم او بر حب مال دنیا سخت فریفته و بخیل است.
100:9
آیا آدمی نمی‌داند که روزی آنچه (از مردگان) در دل قبرهاست همه بیرون ریخته می‌شود؟
100:10
و آنچه در دلها پنهان است همه را پدیدار سازند؟
100:11
محققا آن روز پروردگارشان (نیک و بد کردار) آنها کاملا آگاه است.